Hallo ik ben Linda. Mensen omschrijven mij als extravert met veel empathie, zelfzeker met een groot hart voor mensen. Ik ben de oudste dochter van een gezin van vier dochters (mijn zusjes zijn mijn grootste geschenken).

 

Ik ben geboren in Burundi en daar opgegroeid tot mijn tiende. Vanwege de genocide-oorlog ben ik in 1999 gevlucht naar België waar ik opgroeide in Vlaanderen.

 

Al op jonge leeftijd wist ik dat ik het soort werk wilde doen dat een verschil zou maken in het leven van mensen. Als het leven tegenzit, vraag je jezelf wel eens af: "Waarom ik?" Alles lijkt vanzelf te gaan voor anderen, maar jij loopt vast. Dat gevoel ken ik maar al te goed!

 

 

Na het overleven van mijn traumatische eerste levensjaar en de eerste oorlogsjaren, werd ik erg ziek in België.

Het eerste jaar in België moest ik de taal leren en al snel sprak ik de taal vloeiend (dit is mijn redding geweest). Gelukkig durf ik te praten.

​

Mijn moeder is op 24-jarige leeftijd met kinderen naar België gevlucht. Niet lang daarna werd er een bevel gegeven om het land te verlaten door de Belgische staat. Hierdoor werden wij door bijzondere jeugdzorg in pleeggezinnen en jeugdinstellingen geplaatst. Mijn moeder werd ineens kinderloos en machteloos tegen het systeem.

 

 

Drie jaar lang kwam ik moeilijk uit bed en kon ik me niet focussen op school. Drie jaar lang gaf ik overal aan dat er iets serieus aan de hand was met mij (opvoeders, school, thuis, psycholoog, huisarts), maar niemand die mij geloofde of mij wilde onderzoeken. In 2005 kreeg ik mijn eerste grote epilepsieaanval in het openbaar.

Epilepsie, of vallende ziekte, is een aandoening waarbij bepaalde herhaaldelijke aanvallen (insulten/toevallen) plaatsvinden ten gevolge van chronische afwijkingen in de hersenschors, die leiden tot abnormale en/of gesynchroniseerde activiteit van neuronen.

 

Ik had al meerdere aanvallen gehad maar zelf wist ik niet wat het was. Omdat ik niet serieus werd genomen, werd ik niet naar een specialist gestuurd. Ik voelde mij onbegrepen en opgegeven. "Ik was het moeilijke kind dat altijd aandacht zocht en te lui was om naar school te gaan", werd er gezegd, ook al was er getuigenis van mijn aanvallen en leefde ik in een hoge stressomgeving. Achteraf weet ik dat ik leed aan Complexe posttraumatische stressstoornis (CPTSS) of complex trauma. Dit is een naam voor een aanhoudende psychische ontregeling als gevolg van langdurige traumatische ervaringen. Het woord ‘stoornis’ in de naam, wekt onterecht de indruk dat het om een persoonlijkheidsstoornis gaat, maar dit is niet aan de orde. Het is een normale reactie op abnormale gebeurtenissen.

 

Toen ik 15 jaar was, was ik het zo moe van geplaatst te worden door de overheid en beslissingen die voor mij werden genomen dat ik besloot alleen te gaan wonen. Eerst met begeleiding en dan zelfstandig. Op mijn 16e had ik al meerdere malen een poging gedaan om mezelf te verlossen van alle pijn.

Ik had gemiddeld vier aanvallen per week. Vaak werd ik in het ziekenhuis wakker op intensieve zorgen omdat ze mij niet wakker konden krijgen (bij een aanval telt elke seconde). Dokters moesten mij kunstmatig in slaap brengen om eventuele hersenschade te beperken.

Ziekenwagens, soms met brandweer, moesten mij van een verdieping kunnen transporteren. Veel ziektedagen van school en later van werk. Ik mocht geen rijbewijs behalen tot ik een jaar aanval vrij zou zijn. Op mijn 18e besloot ik zelf een specialist te zoeken en die heb ik dan ook gevonden.

 

Toen ik 20 jaar werd, vertelde mijn gynaecoloog mij dat ik waarschijnlijk nooit op een natuurlijke wijze mama zou worden. Dit kwam enorm hard binnen. Ik was zo gek van kindjes!! Waarom ik nu weer? Dit wegens PCOS (Polycysteus-ovariumsyndroom of syndroom van Stein-Leventhal). Als ik kinderen zou willen, moest ik best al snel aan een IVF-procedure beginnen.

Na verschillende pogingen tot inseminaties en twee jaar IVF, ben ik voor het eerst mama geworden van een zoontje via IVF op mijn 26e en nog geen twee jaar later kreeg ik een dochtertje.

 

Anderhalf jaar later was ik een alleenstaande mama en de jongste was maar een jaar en half toen ik hen elke week moest afgeven aan co-ouderschap. Moeilijkste dat ik al heb moeten doorstaan.

Ik ben erin geslaagd moeder te worden en dan komt er een pijnlijke breuk.

​

Op mijn 30e kreeg ik nog de diagnose ADD (attention deficit disorder) nadat ik dit zelf ontdekte tijdens het studeren van gedragsstoornissen. Dit verklaarde zoveel voor mij. Ik dacht zoals veel mensen te weten wat ADHD was, dit omdat er heel veel vooroordelen bestaan over ADHD, "stoute kindjes die op schoolbanken staan te springen uit verveling". Niet iedereen met ADHD is hetzelfde. Sommigen zijn vooral onoplettend, anderen zijn vooral hyperactief of impulsief en nog anderen hebben last van zowel onoplettendheid als van impulsiviteit en hyperactief gedrag.

​

Vandaag ben ik 34 jaar, gelukkige mama van twee lieve kindjes. 

10 jaar aanval vrij, ik heb 7 jaar mijn rijbewijs en auto ;) en run zelfstandig mijn eigen praktijk om lotgenoten te helpen. Ik ben trots om te zeggen dat ik van mijn pijn mijn kracht en levenswerk heb gemaakt.

​

Ik deel mijn psychische kwetsbaarheid niet om medelijden te krijgen, maar eerder om te motiveren en te normaliseren door te laten zien dat het iedereen kan overkomen.

​

Heb jij al hulp gezocht maar voel je je onbegrepen? Of misschien zoek je iemand die naar je kan luisteren zonder oordeel en mee zoekt naar een oplossing? Laat mij jou begeleiden in jouw zoektocht naar jezelf want zelfkennis is het begin van acceptatie van jezelf en het helen ervan.

 

Als therapeut en coach zet ik mij in voor het welzijn van mijn cliënten en doe ik er alles aan om hen te helpen.